انسان ها همیشه حسرت آن چیز هایی را که از دست داده اند،یا ندارند را می خورند و یا نگران این هستند که اگر فُلان چیز نباشد چه اتّفاقی می افتد مثلاً یک شخصی که در حال تحصیل است ممکن است با خود بگوید که ای کاش روز پیش این درس را می خواندم تا الآن وقت کم نیارم ای کاش قدر سال پیش یا دوره ی قبلی را می دانستم یادش به خیر چه قدر دوره ی خوب و دلنشینشی بود یا بگوید :وای !!!!فردا فلان معلم امتحان می گیرد یا نه اگرامتحان بگیرد امتحانش سخت است یا آسان و هزار تا فکر و خیال دیگر ))یا مثلاً یک فرد که کار های اداری زیادی دارد با خود می گوید ای کاش چند روز پیش کار هایم را می کردم وای فردا جلسه دارم وای هیچی نخواندم نکنه فردا جلوی آن همه آدم همه چیز یادم برود و آبرویم برود ))
هنگامی که ما داریم حسرت گذشته را می خوریم و یا نگران آینده ی خود هستیم توجهی به زمان حال نمی کنیم و بدین ترتیب حا ل ما به گذشته ی ما اضافه می شود وما حسرت این مواقعی را که دارد از دست می رود را کمی بعد می خوریم و نگرانی هایمان درباره ی فردا بیشتر می شود.نه نمی گویم که نباید از گذشته ی الخود عبرت گرفت یا نگران آینده خود نباشیم و به آینده ی خود نگاه نکنیم و آن را درست نسازیم بلکه می گویم نباید در آینده و گذشته ی خود غرق شویم و یا در آن گم شویم بلکه باید بیشتر به حال خود توجه کنیم و بیندیشیم که چگونه از آن استفاده کنیم و بهره بگیریم تا به گذشته ای که حسرت آور است نپیوندد و یا آینده ی مان را خراب سازد
